Για τη διόρθωση όλων μας

Για τη διόρθωση όλων μας

Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές αμηχανίας, όταν κάποιος δίπλα μας χάνει την ψυχραιμία του. Ο προϊστάμενος έρχεται στο γραφείο φορτωμένος με οικογενειακές σκοτούρες και βάζει τις φωνές στη γραμματέα του για κάτι ασήμαντο. Μένουμε παγωμένοι στη θέση μας, την ώρα που η οικοδέσποινα κάνει παρατήρηση στον άνδρα της μπροστά στους καλεσμένους. Άλλοτε, με δυσφορία, παρακολουθούμε γονείς να διορθώνουν τα παιδιά τους μπροστά στους  μικρούς φίλους τους. Και με τη σειρά μας, έχουμε κι εμείς φέρει σε δύσκολη θέση άλλους.

Ίσως δικαολογούμαστε ότι πρέπει να διορθώσουν τη συμπεριφορά τους και τα παιδιά μας και η γραμματέας, αλλά πόσο πιο εύκολα θα περνούσε το μήνυμά μας αν το διατυπώναμε με ευγένεια και χωρίς θυμό; Η θυμωμένη φωνή αμέσως θέτει τον άλλο σε κατάσταση άμυνας, άρα είναι σχεδόν αδύνατο να ακούσει κάτι που θα μπορούσε να είναι μια πολύτιμη διόρθωση.

Ως ηγούμενος, θα αποτύχω στα πατρικά μου καθήκοντα αν ποτέ δεν διορθώνω τη συμπεριφορά ή την οκνηρία ενός από τους μοναχούς της αδελφότητάς μας. Ωστόσο, ο ήπιος τόνος με τον οποίο θα μιλήσω εξασφαλίζει την αληθινή πρόοδο, η αίσθηση δε του μοναχού ότι τον αγαπώ είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί τα πράγματα.

Αν διοθρώσουμε τους ανθρώπους μας - τους υπαλλήλους ή τα παιδιά μας - με ήρεμο τρόπο και με σεβασμό, υποδεικνύουμε ότι τους αγαπούμε και τους σεβόμαστε και το γεγονός ότι προσδοκούμε το καλύτερο απ’ αυτούς είναι ακριβώς δείγμα αυτού του σεβασμού. Ταυτόχρονα δίνουμε και το παράδειγμα της αριστείας, τηρώντας εμείς πρώτοι υψηλά επίπεδα απόδοσης. Και τότε θα εκπλαγούμε με την ανταπόκρισή τους, και, με τη σειρά μας, θα μπορούμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας σε περίπτωση που θα μας απογοητεύσουν.

Όλη αυτή η θαυμαστή αλλαγή αρχίζει με ένα απλό “συγγνώμη” από την πλευρά μας. Αν όντως επιθυμούμε οι άλλοι να κάνουν το καθήκον που τους αναλογεί στην οικογένεια ή στη δουλειά, αναγνωρίζουμε την απόλυτη ανάγκη να ταπεινωνόμαστε και να ζητούμε συγγνώμη όταν έχουμε μιλήσει απότομα, υπονομεύοντας τη διόρθωση στην οποία αποσκοπούσαμε και πληγώνοντας τους άλλους.

(Από το βιβλίο: Γέροντος Τρύφωνας του Βάσον, Μικρά Εωθινά. Καθημερινά αναγνώσματα πνευματικής εγρήγορσης, Εν πλω, 2017, σελ, 401-403)